مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-10، پروتئین واکنشگر C و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو

اهداف: التهاب مزمن در بدن می‌تواند محرکی برای مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو باشد. پروتئین واکنشگر C (CRP) شاخصی از التهاب سیستمیک و اینترلوکین-10 یکی از مهم‌ترین سایتوکاین‌های ضدالتهابی است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-10، CRP و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون در سال 1394، 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز کنترل دیابت شهر تهران به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به‌طور تصادفی به سه گروه 8نفری؛ تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در گروه هوازی با 65-50% حداکثر اکسیژن مصرفی و در گروه مقاومتی با شدت 70-60% یک تکرار بیشینه به‌مدت 10 هفته انجام شد. قبل و بعد از تمرینات، شاخص‌های آنتروپومتریک و نمونه‌های خونی آزمودنی‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری تحلیل شدند. یافته‌ها: پس از 10 هفته، سطوح اینترلوکین-10 در گروه‌های هوازی و مقاومتی افزایش معنی‌دار و سطوح انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار یافت، ولی غلظت CRP و درصد چربی بدن تنها در گروه تمرین مقاومتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0p<). نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی موجب بهبود سطوح گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و افزایش سطح اینترلوکین-10 در زنان دیابتی نوع دو می‌شود. همچنین تمرین مقاومتی در این افراد میزان CRP را کاهش می‌دهد.